ఇదంతా ఆత్మకోస మన్వేషణ చేస్తున్నంతవరకే. అన్వేషణ పూర్తి అయ్యేసరి కిందులో ఏదీ ఉండదు. ఈశ్వరుడూ లేడు. జగత్తూ లేదు. మన మనుకొనే జీవుడూ లేడు. అప్పుడీ ప్రమేయంగా చూచేదంతా ఎగిరిపోయి ప్రమాత ఒక్కడే మిగిలిపోతాడు. అన్విష్టః స్యాత్ప్రమాతైవ. ప్రమేయాన్ని పట్టుకోబోయి ప్రమాత చివరకు తన్ను తానే పట్టుకొన్నవాడవుతాడు. ఇది ఎలాంటిదంటే ఒక పిల్లికూన ఓరగంట చూస్తూ ఉంటే దానిప్రక్కనే ఒక పొడుగాటి వస్తువు కనపడిందట. అది ఏదో పట్టుకోవాలని అటు తిరిగితే అది ఇటు తిరిగిందట. తీరా అది ఏమిటా అని చూస్తే ఏదో గాదు దాని తోకే. ఇక పట్టుకొనేదేముంది. పట్టుపడే ఉందది. అలాగే ఇక్కడా మన మన్వేషిస్తున్నది మన స్వరూపమే. స్వరూపమేనని గుర్తించినప్పుడిక ప్రయత్నమేముంది. ప్రమేయము లేనప్పుడు ప్రమాతా లేడు. ప్రమేయాన్ని బట్టి కదా ప్రమాత. అది లేకుంటే ఇదీలేదు. రెంటికీ బదులున్నది నేనే. నా చైతన్యమే.
దీనికి మరొక మంచి దృష్టాంతం మన స్వప్నం. రాత్రి పడుకొని నిద్రిస్తుంటే మనకొక స్వప్నం వస్తుంది. అందులో ఎన్నో దృశ్యాలు కనిపిస్తుంటాయి. అవన్నీ మనకు భిన్నంగానే కనిపిస్తాయి. అంతేకాదు. అందులో మన శరీరమూ మనకు వేరుగానే గోచరిస్తుంది. కాని తెల్లవారి మేలుకొనేసరికందులో ఏదీలేదు. ఆ జగత్తూ లేదా జీవుడూ లేడు. ఏమయ్యారు. అసలుంటే కదా ఏమో అవటానికి. నేనే ఆయా రూపాలలో భాసించి మరలా నేను నేనుగానే మిగిలిపోయాను. నిజంగా నేను రెండయ్యానా. కాలేదు వాస్తవానికి. అయినట్టు నాకు తోచింది. ఆ తోచటం నా అజ్ఞానం వల్లనే. జ్ఞానోదయమయ్యేసరి కజ్ఞానం తొలిగిపోయింది. దానితోపాటు తజ్జన్యమైన స్వప్న జగత్తూ పోయింది. స్వప్న గత జీవుడూ పోయాడు. రెండూ పోయి రెండింటి స్థానంలో సాక్షిగా నాకు నేనే శేషించాను.
అలాగే ప్రస్తుత మీ జీవజగద్రూపంగా భాసమానమయ్యే ప్రమేయమంతా వాస్తవానికి నేనే. నా జ్ఞానమే. నా జ్ఞానమే నని గుర్తించక అనాద్యవిద్యా వాసనతో ఎవరికి వాళ్ళం మనమొక పగటి కలకంటున్నాము. ఎన్ని జన్మలనుంచి కంటున్నామో మనకే తెలియదు. దీని మూలంగా అఖండమైన స్వరూపం మనకవగతం కాకుండా పోయింది. మరో రూపంలో ప్రత్యక్షమై అదే మనలను తికమకపెడుతున్నది. అదేదో మనకు భిన్నమైన పదార్థం దాన్ని పట్టుకోవాలనే ప్రయత్నానికి దారితీసింది.
Page 10
