దేహానికి బాహ్యంగా ఉన్న ఈ బంధుమిత్రాదులను నా అనుకోకపోయినా, వాడికేదీ అంటదు. లోకంలోనే గాదు. శాస్త్ర వ్యవహారంలో కూడా ఇంతే. "బ్రాహ్మణో యజేత” అని ఒక ధర్మాన్ని శాస్త్రం విధించిందంటే నేను బ్రాహ్మణ్ణి అని బ్రాహ్మణత్వాన్ని తనమీద ఆరోపించుకొన్న వాడికే విధిస్తుంది. ఆరోపించుకోనివాడికి బ్రాహ్మణత్వమూ లేదు. ఆ విధీలేదు. అ లాగే "అగ్నిహోత్రం జుహుయాత్” అని కూడా విధించిందంటే తనకు బాహ్యంగా ఒక అగ్ని ఉందని భావించినవాడికే అది. లేకుంటే అగ్నిహోత్రమూ లేదు. హవనమూ లేదు. ధారణా ధ్యానాదులు కూడా ఇంతే. తనకు భిన్నంగా ఒక దేవతగాని ఒక పరమాత్మగాని ఉందని భావించినవాడికే అవి. అంతా ఆత్మ చైతన్యమనుకొన్న వాడికేముంది? ఏ ధ్యానమూ లేదు. ఏ అనుష్ఠానమూ లేదు. ఇది సర్వసంగ పరిత్యాగులైన పెద్దల విషయంలో చూస్తూనే ఉన్నాము. అలాగే సంసారంలో తలమునకలవుతున్న మనలాంటి వారి కన్ని తగులములుండటమూ చూస్తున్నాము. ఇలా అన్వయ వ్యతిరేకాలను (Positive & Negative) బట్టి చూస్తే అహమ్మమాధ్యాసలే అన్నింటికి మూలమనీ, వాటి హానమే అన్నింటికీ నిర్మూలనోపాయమని ప్రత్యక్షంగానే దాఖలా అవుతుంది.
అయితే అధ్యాస అనేది నిర్మూలమైనప్పటి మాట. అది ఉన్నంతవరకూ దాని దాడి మనకు తప్పదుగదా అని మరలా ప్రశ్న వస్తుంది. దానికి కూడా సమాధాన మిచ్చారు భగవత్పాదులు. అధ్యాసలేనప్పుడే గాదు. అది వున్నప్పుడు కూడా దానివల్ల ప్రమాదం లేదన్నారాయన. అది కేవలం మన దృష్టి గతమే గాని వస్తుగతం కాదు. గనుకనే వస్తువు నది ఏమీ చేయలేదు. అనృతం సత్యాన్ని ఎప్పుడూ బాధించదు. ఎండమావులలో నీళ్ళున్నాయని ఆరోపణ చేసినంత మాత్రాన ఆ నీళ్ళతో ఊషరక్షేత్రం తడిసి తలమునకలవుతుందా? అలాగే ఋగ్వేదాది శాస్త్రాలున్నాయని బోధించే వర్ణాశ్రమాది ధర్మాలు మన మనుష్ఠించాలని ఎంతగా మనం విశ్వసించినా అది ఒక అధ్యాసే. ఆ అధ్యాసవల్ల వాస్తవమైన మన ఆత్మ చైతన్యానికెలాంటి కళంకమూ లేదు. ఈ అధ్యాస జరుగుతున్నప్పుడు కూడా అది నిష్కళంకమే. కళంకం మన దృష్టిలోనే ఉంది. ఈ కళంకితమైన దృష్టితో చూడటంవల్లనే ఆత్మకు విలక్షణంగా ఈ జగత్తెకటి - శాస్త్ర జగత్తాకటి తారసిల్లాయి. అలా చూడకుంటే ఏదీలేదు
Page 25
