“అనువర్తమాన మహమిత్యంతః స్ఫురంతం సదా”. బాల్యాద్యవస్థలన్నీ ఎప్పటికప్పుడు తొలగిపోతుంటే తొలగిపోకుండా నిలిచి ఉన్న పదార్థమొక్కటే ఒకటున్నది. అది ఏదో గాదు. అహ మహమ్ నేను నేననే ఆత్మ చైతన్యం. చైతన్యం గనుకనే నేను నేనని అది ఎప్పుడూ అనుకోగలదు గనుకనే ఉండగలదు. ఎక్కడ ఉందది. "అంతః స్ఫురంతం” మనలోనే మనలో సదా నిరంతరమూ స్ఫురిస్తూనే ఉందా భావం. ఈ స్ఫురణ మనలనెప్పుడూ వదలి పెట్టదు. బాల్యం వదలి పోవచ్చు యౌవనం వదలిపోవచ్చు. వార్ధక్యమూ వదలి పోవచ్చు. ఏ రోజు కారోజు ఏ నిమిషాని కానిమిషం ఎన్నెన్నో సంఘటనలు రావచ్చు పోవచ్చు. వచ్చేమిటి అసలలాగే జరుగుతున్నది చూస్తున్నాము కూడా.
చూడండి యౌవనంలో అడుగుపెట్టిన తరువాత బాల్యదశ ఎక్కడ ఉంది. చూస్తామన్నా కనిపించదు దాని పొలకువ మనకు. అలాగే ఏ దశ అయినా తర్వాతి దశ వచ్చేసరికి కంతకు ముందు దశ ఏమయిందో ఇక ఆచూకీ ఉండదు. అప్పట్లో దాన్ని గుర్తించనే లేము మనం. అంటే ప్రత్యభిజ్ఞకు ఆస్కారమే లేదని భావం. మరి ప్రత్యభిజ్ఞ పని చేయలేదంటే ఆ దశ గాని దాని అనుభవం గాని ఉందని ఏమిటి దాఖలా మనకు. ఎప్పటికప్పుడున్నట్టు అనుభవిస్తున్నట్టు కనిపిస్తున్నదే గాని నిజమాలోచిస్తే ఏదీ లేదు. అంతా వట్టిదేనని శాస్త్రం చెప్పనక్కరలేదు. గత జీవితం నెమరు వేసుకొంటే అందులో జరిగిన ప్రతి ఒక్క సన్నివేశమూ మన పాలిటి కిప్పుడొక స్వప్న దృశ్యమే గదా. మరి స్వప్న దృశ్యం వట్టిది గాక గట్టిదెలా అవుతుంది.
Page 67
