తన్మూలంగా ఈ మేరకే మన చైతన్యాన్ని కుదించుకొని చూచి జీవులమని భ్రమ పడుతున్నాము. ఎప్పుడైతే ఈ ఉపాధులు చైతన్యానికి భిన్నంగా లేవు. అదే మన అజ్ఞాన వశాత్తూ ఇలా శరీరాదుల రూపంలో కనిపిస్తూ ఉందని గుర్తిస్తామో అప్పుడు జ్ఞానమనేది ఉదయిస్తుంది. దానిలో ఉపాధులన్నీ కరిగిపోయి మన జీవచైతన్యం విడివడి నిరాకారం గనుక సర్వత్రా వ్యాపిస్తుంది. మరి ఈశ్వర చైతన్యమనేది కూడ సర్వవ్యాపకమే గనుక దానికీ దీనికీ ఉన్న తేడా తొలగిపోయి రెండూ ఒక్కటేనని అఖండ భావమేర్పడుతుంది.
అసలా మాటకు వస్తే ఈశ్వర చైతన్య మనేది క్రొత్తగా ఎక్కడా లేదు. ఉన్నది మన చైతన్య మొక్కటే. సాక్షాదపరోక్షా తన్నట్టు. అది మనకు నిత్య సిద్ధమే. అపరోక్షమే. అపరోక్షం గనుకనే ప్రత్యక్కని కూడా పేర్కొన్నారు దాన్ని. ప్రత్యగాత్మ అన్నా ఇదే. అది ప్రస్తుతమీ జీవచ్ఛరీరంలో బందీ అయిందని భ్రమించటం వల్ల దీనికి విలక్షణంగా పరిపూర్ణమైన ఈశ్వర చైతన్య మొకటి ఎక్కడో ఉందని మన ఊహ. ఉపాధులు తొలగితే అదీ తొలగిపోతుంది. పోతే అంతకు ముందు బందీ అయినదని భావించిన మన ఈ జీవ చైతన్యమే పరిపూర్ణమై ఈశ్వరుడనే రూపంలో మన కనుభవానికి రాగలదు.
అయితే ఇలాటి అఖండానుభవమిప్పుడీ క్షణంలో మనకు లేదు. లేక పోవటం కేవలం మన కనాది సిద్ధమైన అజ్ఞానం వల్లనే. అజ్ఞానాన్ని తొలగించుకోట మొక్కటే సాధకులుగా మనం చేయవలసిన ప్రయత్నం. చేశామంటే అది ఫలించే నాటికి నాంతరీయకంగానే Automatic సిద్ధిస్తుందది.
Page 35
