అది అనటం లేదు. అది కూడా నేనున్నానని అనుకోగలిగితే అప్పటికా నేననే స్ఫురణకే అది కూడా గోచరిస్తున్నదని అర్థం. ఏరాయైతే నేమి పండ్లూడ గొట్టు కోటానికి. నాలో ఉన్న స్ఫురణకు గోచరిస్తే నేమి. దానిలో ఉన్న స్ఫురణకు గోచరిస్తే నేమి? మొత్తం మీద నేననే స్ఫురణకే గోచరమవుతున్న దేదైనా, అటు బాహ్యమైన పృధివ్యాధులు గానీ ఇటు అంతరమైన శరీర మనః ప్రాణాదులు గానీ- ఏ పదార్థామైనా సరే, నేననే ఒక స్ఫూర్తికి విషయం Object కావలసిందే. ఇందులో దేనికి విషయమవు తున్నదో ఆ స్ఫూర్తికి ఆత్మ అనీ ఏది విషయ మవుతున్నదో దానికి అనాత్మ అనీ పేరు పెట్టాము. తప్పేముంది.
కాగా ఈ నేననే ఆత్మ పదార్థమే సత్యం. ఎందుకంటే ఇది ఎప్పుడూ ఉండవల సిందే గాని ఒకప్పుడుండి, ఒకప్పుడు లేకపోవటానికి వీలుపడదు. లేకపోతే ఆ లేక పోయిందని గ్రహించవలసింది ఏది? మరలా ఆనేననే స్పురణే. నేను లేనని నేనే ఎలా అనుకోగలను? అనుకొన్నానంటేనే నేనున్నాని అర్థం కాబట్టి నేననే ఈ ఆత్మ స్ఫురణ ఎప్పుడూ ఉండవలసిందే తప్పదు. కాబట్టి అదే సత్యం.
మరి ఈ అనాత్మ ప్రపంచమో. ఇది అసత్కల్పమైన అర్థం అంటే లేనేలేదిది. ఎందుకని? ఉన్నాననే స్ఫురణ తనపాటికి తాను కలిగింది కాదిది. స్ఫురణ లేకపోతే ఎలా కనిపిస్తున్నది? ఆ కనిపించటం దానికి గాదు. నీకు నాకు కనిపించేదెప్పుడూ గానీ ఆత్మకానేరదు. ఎందుకంటే ఆత్మ అనే దొకస్పురణ. ఒక అమూర్తమైన భావం.
Page 31
