ఆ ఒకే ఒక భావనలో చేరిపోతే అదే నిత్యమూ నిలిచి ఉంటే రాగద్వేషాది వికల్పాలన్నీ వాటి పాటికవే లయమయి . ఒకే ఒక నిర్వికల్పమైన ఆత్మ స్ఫురణగా మారి అనుభవానికి -వస్తాయి. అప్పుడిక దేని వైపూ మొగ్గు చూపదు వాడి మనస్సు. అంతా తానే -తానూ తానే, తనదీ తానే. ఇదే అనన్యమన్నా భక్తి అన్నా. విభక్తి కానిదే భక్తి. విభక్తి అంటే వేరయి పోవటం. అది కాదన్నప్పుడు ఏకంగా కలిసిపోవట మన్న మాట. భక్తి అనే మాట కదే శబ్దార్థమసలు. అప్పుడిక దేశ కాల వస్తువు లెన్ని వందలు వేలు కనిపించినా భయపడడు మానవుడు. అవన్నీ ఆత్మ స్వరూపం తాలూకు విలాసమే గదా అని బరవసా పడి చూడగలడు. ఇదే దివ్య దృష్టి. స్వార్జితమిది. ఒకరి నడిగి తెచ్చుకొన్న ఎరవు సొమ్ముగాదు. తొలగి పోతుందనే భయం లేదు.
క్షేత్రక్షేత్ర జ్ఞాధ్యాయం
అయితే ఇలాటి దివ్య దృష్టి మనకు ద్వైత దృష్టి ఉన్నంత వరకూ అలవడట మసాధ్యం. ద్వైత దృష్టి అంటే భేద దృష్టి. ఇది క్షేత్రం. అది క్షేత్రజ్ఞుడనే భావం. క్షేత్రజ్ఞుడంటే అన్నింటినీ దర్శించే జ్ఞానం. క్షేత్రమంటే దానికి గోచరించే జ్ఞేయ ప్రపంచం Objective Field. రెండూ కలిసి ఒకటే వాస్తవానికి. ఆ ఒకటీ క్షేత్రం కాదు. క్షేత్రజ్ఞుడు. మరి
Page 56
బ్రహ్మశ్రీ యల్లంరాజు శ్రీనివాస రావు