మనలో ఉన్న ఈ ఆత్మను బట్టే విశ్వమంతా వ్యాపించిన ఆ పరమాత్మను కూడా ఊహించుకోవచ్చు. ఎంచేతనంటే అదికూడా నేను అనేస్ఫురణతోనే ఉంటుంది. రెంటికీ స్వరూపమొకటే. స్వరూపమొకటే అయినప్పుడు పదార్ధాలిక రెండుండటానికి వీలులేదు. కనుకనే 'శివో హమ్' అని పేర్కొన్నారు భగవత్పాదులు. శివో హమంటే అదీ నేనూ ఒక్కటేనని అర్ధం.
అలాంటప్పుడిక అదీ నేనూ అనే భేద దృష్టి ఎందుకేర్పడింది ? ఏర్పడలేదు వాస్తవంలో, శాస్త్రాని కేర్పడిన దృష్టికాదిది. మనలాంటి లోకులందరికీ సహజంగా ఉన్న భేదదృష్టినే శాస్త్రమనువదిస్తున్నది. లోకంలో ఎవరుగానీ ఆ అఖండమైన శివతత్త్వమే నేనని భావించటంలేదు. మీదు మిక్కిలి మనః ప్రాణేంద్రియాత్మకమైన ఈ సంఘాతాన్నే నేనని అపోహపడుతున్నారు. పోనీ ఈ సంఘాతాదులయినా ఉన్నవా అని చూస్తే అవి కేవల ముపాధులే. ఉపాధులన్నీ మన అజ్ఞానంచేత కల్పించబడ్డవేగాని వాస్తవంగా లేవు. వాస్తవంగా లేవు గనుకనే వాటన్నిటినీ త్రోసిపుచ్చితే చివరకు మిగిలేది నిరుపాధికమైన తత్త్వమే అవుతుంది. దీనికి దృష్టాంతం ఒక ఘటాకాశాన్ని తీసుకొని చూడవచ్చు. ఘటంలో ఉండే ఖాళీని ఘటాకాశమంటాము. అది ఘటంమేరకే పరిచ్ఛిన్నమై కనపడుతుంటుంది. నిజానికది పరిచ్ఛిన్నం కాదు. అపరిచ్ఛిన్నమైన మహాకాశమే అది. ఘటమనే ఉపాధిమధ్యలో రావటం మూలాన అపరిచ్ఛిన్నం పరిచ్ఛిన్నమైనట్టు భాసిస్తున్నది. ఘటం పోయిందంటే ఇక ఘటాకాశమనే ప్రశ్నలేదు. అంతా కలిసి ఒకే ఒక మహాకాశం. అలాగే అహ మహమనే ఈ ఆత్మచైతన్యంకూడా ఒక్కటే. అదే శరీరమనే ఉపాధిచేత పరిచ్ఛిన్నమైన జీవరూపంగా భాసిస్తున్నది. అది ఈ ఉపాధులవల్ల ఏర్పడిందే కాబట్టి ఉపాధులను తొలగించుకొంటే చాలు. మరల అది పరిపూర్ణమైన చైతన్యంగానే మన అనుభవానికి వస్తుంది. కాబట్టి ఉపాధినిరాసమే మనం చేయవలసిన కార్యం.
అయితే మనం నిషేధించినంత మాత్రాన అది లేకుండా పోతుందా అని మరలా ప్రశ్న వస్తుంది. తప్పకుండా పోతుందన్నారు భగవత్పాదులు. ఎంచేతనంటే అది వస్తుసిద్ధం (Real) కాదు. ప్రతీతి సిద్ధం (Apparent) వస్తు సిద్ధమైతే తొలగదు గాని ప్రతీతి సిద్ధం తప్పకుండా తొలగుతుంది. ఒక త్రాటిమీద నిజంగానే సర్పముంటే దాన్ని కాదనుకొన్నా తొలగిపోదు. కాని త్రాడే సర్పంలాగా భాసించిందనుకోండి. అది మన భ్రాంతివల్ల ఏర్పడిన సర్పమే గనుక కాదనుకొంటే చాలు. తొలగిపోతుంది.
Page 8
